Wat een luxe om met de trein te reizen hier: mooie grote zetels, een frisse airco en prachtige vergezichten door het raam. Je raad het al, de tijd vloog voorbij en voor we het wisten stonden we in Surabaya. Eventjes een taxi regelen en weg waren we voor het laatste stuk van deze trip.

Wild water raften in de auto, zo kan je de wegen hier omschrijven, Finn vond het best leuk.

Toen we in het hotel aankwamen kregen we een redelijk mooie grote kamer met een raam met een uitzicht over eindeloos veel golfplaten daken van de kampongs.

Er was echter een probleem en dat was dat die kamer stonk!!! het leek wel een of ander chemisch laberatorium, niet normaal. Binnen het kwartier zaten Pam en ik met barstende hoofdpijn. dan toch maar een andere kamer gaan vragen... en gekregen. de helft kleiner, zonder raam, maar ze stonk niet :-)

Tijdens de nacht geregeld bezoek van wat huisdieren zoals miertjes, mieren en kakkerlakken (welke als je ze doodsloeg nog meer mieren lokte) Met andere woorden dus een slecht hotel en nog een slechter ontbijt. En heel erg onvriendelijk

De volgende dag zijn we naar mount bromo geweest, dit is een actieve vulkaan in het Tenggermassief. Ze ligt in een zeer grote zandvlakte van zo'n 100 vierkante kilometer.

Onderweg naar de vulkaan zijn we nog gestopt bij een fruit/koffieplantage. Toen we bij Bromo aankwamen ging de grote massa toeristen al naar huis, zij hadden namelijk de zonsopgang gaan bekijken. Wij hebben er voor gekozenom dit niet te doen omdat we anders rond 1 uur 's nachts moesten vertrekken. Nu zijn we om 4u30 vertrokken.

Vanaf de parking, waar de jeeps stonden (en die had je zeker nodig om daar te geraken) was het nog zo'n 2km naar de vulkaan en dan nog 250 trappen omhoog tot aan de rand van de krater.

Je kan een paard huren om je tot daar te brengen, maar daar wou Finn niks van weten, we gingen wandelen, en hoe!!! Finn heeft zo goed als de volledige tocht alleen gedaan. Boven op de top kregen we mooie uitzichten en licht riekende zwaveldampen vanuit de krater. Het was een mooie vulkaan, maar de Etna is zeker en vast mooier.

Die avond zijn we in een leuke koffiebar in Malang nog een Kopi Luwak gaan drinken. Dit is èèn van de duurste koffiesoorten ter wereld. De Civetkat eet de bonen en verteerd enkel het vruchtvlees, de koffiebonen zelf komen mee met de ontlasting en krijgen door de fermentatie in het darmkanaal hun speciale smaak. En het moet gezegd worden, dit was best een lekkere tas koffie.

De dag nadien kwamen we in het hotel een nederlander tegen die zijn roots in Malang lagen. Hij groeide op in een kampong vlak bij het hotel. Hij stelde zelfs voor om samen eens een wandeling te maken door de kampong.

Dit is iets wat we anders nooit gezien hadden. Wij blijven normaal op de grotere wegen en slaan al zeker niet van die hele kleine en donkere steegjes in. maar daar zag je net het echte Indonesië. Super vriendelijke mensen die ook maar al te graag eens aan Finn zijn haren kwamen. Harry ( zo noemde hij zich) had ook een zoon van 3 en samen met hem liep Finn door die kampong alsof hij er al zijn hele leven woonde. Je kent Finn

Na deze onverwachte, maar zeer leuke en confronterende ervaring waren we klaar om naar Bali te vertrekken, dus morgen meer...