Nadat we gisteren dus die fietstocht hadden gedaan, probeerde die man ons nog een extra tocht naar de rijstvelden in Tegalalang aan te smeren voor ‘maar’ 500000 rupiah. Maar ondertussen wist ik dus via hem dat deze rijstvelden slechts 9km verderop lagen.

We zijn dus de volgende dag zelf met een scooter tot daar gereden. Met z’n drietjes op zo een ding, meer Aziatisch kan het niet.

nadat we deze mooie rijstvelden hadden bezocht beslisten we om gewoon op het gevoel nog verder te rijden, we zouden wel zien waar we gingen uitkomen.

uiteindelijk na een middagje lekker bollen hadden we toch een 70km op de teller staan en hadden we redelijk veel kleine weggetjes gedaan zodat we meer locals zagen. enkel de zon had ongenadig toegeslagen. Zo goed als we Finn insmeren, zo slecht doen we het bij onszelf ;-)

De volgende ochtend vertrokken we na ons ontbijt richting Padangbai waar we de volgende ochtend de speedboot richting Gili Air gingen nemen.

Over Padangbai zelf kan ik heel kort zijn. Dit was een achterlijk stadje, dat gedomineerd werd door een bende die er enkel op uit was om toeristen een zo duur mogelijk ticket te verkopen voor de speedboot.

Ik ging ergens binnen om een ticket te kopen en dat leek allemaal zeer goed te gaan en ik kreeg zelfs een heel goede prijs... waardoor ik dus nog alerter werd. 350000 rupiah voor ons drie voor een one way ticket. goede deal dacht ik. Hij zei ook duidelijk dat het voor ons allemaal was. Toen hij de tickets had uitgeschreven en ik moest betalen begon hij opeens minder goed engels te spreken en werd het bedrag dat afgesproken voor ons allemaal, plots het bedrag per persoon. Ik ben gewoon heel koel gebleven en heb hem gezegd om dat te herhalen... en toen zei ik dat hij de tickets maar moest verscheuren en ben ik weggegaan. Dat had hij niet echt verwacht, want die stomme toerist zou er wel intrappen...

De rest van de namiddag zijn we er eigenlijk wat van aangedaan geweest dat er zo een negatieve sfeer hing in dit stadje.

We kochten uiteindelijk ons ticket bij de eigenares van het hotel, maar als iemand van die gasten iets vroeg moesten we zeggen dat we het in Ubud hadden gekocht, want “I don’t want problems with the gang.”

En toen werd het 15u30 en was de laatste boot richting Gili vertrokken en het stadje veranderde helemaal. er kwam een ontspannen sfeer en dat voelde je direct.

We hebben die avond nog heel lekker gegeten in een restaurant vaan enkele Tsjechische kerels die daar nu al 5 jaar woonde. Heel erg lekker.

na een rustige nacht zijn we de volgende ochtend dan zonder problemen op de speedboot gestapt en vertrokken richting Gili Air.